Verrassende Belgische films op FFG2022
Dreaming Walls: The Chelsea Hotel
Als het Chelsea Hotel een belletje bij je doet rinkelen, dan is dat wellicht omdat Sex Pistols-frontman Sid Vicious’ vriendin Nancy er neergestoken werd aangetroffen. Gelukkig is het ondertussen deels gerenoveerde hotel in Manhattan ook om andere redenen legendarisch. Arthur C. Clarke schreef er in 2001: A Space Odyssey en het was een trekpleister voor tot de verbeelding sprekend artistiek talent zoals Jim Morrison, Allen Ginsberg en Madonna.
Voordat The Chelsea wordt omgetoverd tot een poepchic hotel wilden documentairemakers Maya Duverdier en Amélie van Elmbt nog met enkele residenten praten die de rebelse artistieke spirit tot zijn laatste snik levend houden. Dat levert een mondelinge geschiedenis op die het leven in het hotel in geurige anekdotes schetst. Zo heeft de huurder van Janis Joplins suite zelfs nog een zeep van de muzikant bewaard. "Die heeft ze waarschijnlijk toch nooit gebruikt, voor wat ik van haar weet."
Tengo sueños eléctricos
De Spaanse titel doet misschien iets anders vermoeden, maar de Costa Ricaanse regisseur Valentina Maurel studeerde af aan een Brusselse filmschool. Belgische coproductie Tengo sueños eléctricos werd een drievoudige winnaar op het filmfestival van Locarno met prijzen voor beste acteur, actrice en regie.
“Ik heb elektrische dromen”, de poëtische titel van Valentina Maurels film, is ontleend aan een onvoltooid gedicht geschreven door Martín, de vader van protagonist Eva. Haar bewondering voor hem is groot, hoewel het lijkt alsof Martín nog echt volwassen moet worden, terwijl Eva zelf volop aan het groeien is.
Nu haar ouders gescheiden zijn, hoopt zij hem te helpen aan een nieuw appartement, voor hun tweetjes. Weg van haar zusje en moeder, die de zestienjarige puber onuitstaanbaar vindt. Dochter en vader delen woede, verwarring en verzet. Gekwetst snakken ze beiden naar affectie, maar de elektriciteit in hun hoofden en harten zet hun relatie onder hoogspanning. Zullen ze samen voor altijd onaf blijven, zoals zijn gedichten?
Walter Hus, A Musical Journey
“In het begin is er niets en aan het einde is er nieuwe muziek.” Zo gesteld lijkt componeren een wonder van de natuur, maar niets is minder waar. "Componeren is werken, hard werken en allesbehalve glorieus." De uitspraak is van de componist (pianist én Decaporganist) Walter Hus (63) die door regisseur Astrid Mertens geportretteerd wordt. Muziek voor een modeshow van Yamamoto, films zoals Suite 16 van Dominique Deruddere, of een opera gebaseerd op een beeldroman van Chris Ware: Hus is niet voor één gat te vangen.
In 1996 gebruikt Peter Greenaway zijn eerste strijkkwartet The Theory voor de film The Pillow Book. In Walter Hus, a Musical Journey volgt regisseur Astrid Mertens hem terwijl hij muziek bedenkt voor een nieuwe voorstelling van Isabella Soupart. Tussendoor staat hij stil bij de weg die hij als muzikant en componist heeft afgelegd. Portret van een man in wie de speelvogel nog altijd springlevend is.
Echo
Door en door Belgisch, maar desalniettemin verrassend, is Echo van Ruben Desiere. In wat een intrigerende inkijk is in de opleiding van Belgische militairen volgen we de jonge rekruten van Peleton Echo onder het gezag van commandant Walter Van Dyck, die optreedt als een even strenge als menselijke huisvader.
