Voor elk wat wil(d)s: de holebifilms op het festival

Argentijn Santiago Otheguy kiest met La León voor beide: op een rustig eilandje leidt Alvaro een eenzaam bestaan. Scheef bekeken door de bevolking, die zijn geaardheid even kwalijk vindt als zijn liefde voor literatuur, trekt Alvaro af en toe naar het vasteland. De enige mogelijke weg is via de boot la Léon, bestuurd door de ruwe El Turu. Tussen de twee oevers groeit een band die schippert tussen haat en liefde. De eveneens Argentijnse film XXY van Lucia Puenzo snijdt een breder thema aan, dat van tweeslachtigheid. Dat het niet altijd even gemakkelijk is om te spreken van jongen of meisje, bewijst hoofdpersonage Alex. Zij/hij werd geboren als hermafrodiet, en eens vijftien komt met de lichamelijke veranderingen ook de emotionele verwarring. Ben ik nu een meisje of een jongen? Een vraag die haar ouders plots zo snel mogelijk beantwoord willen zien. Ook in de Spaanse film Pudor zit dochter Marisa in een puberale crisis, zij het niet omwille van haar geslacht, maar om haar aantrekking tot andere meisjes. Haar familieleden hebben echter hun eigen problemen en de communicatie binnen het gezin loopt steevast spaak. De vrouwelijke seksualiteit staat ook centraal in de Duitse films Vivere van Angelina Maccarone en Vier Minuten van Chris Kraus. In de eerste kruist het pad van hoofdpersonage Francesca per ongeluk dat van de oudere Gerlinde. Francesca is op zoek naar haar zusje, en neemt Gerlinde mee op pad. Vier Minuten belicht ook de relatie tussen een jonge en een oude vrouw, maar doet dat in een andere context. Jenny is een psychisch gestoorde vrouw die in de gevangenis zit wegens moord, Traude is de oude pianolerares die de gevangenen wanhopig de muziekkunst tracht bij te brengen. Door de tralies heen ontstaat een bizarre liefde. Ook Saverio Costanzo gebruikt voor In Memoria di Me de beslotenheid als bron van heel wat spanning. Tussen de muren van een Italiaanse klooster mag niet gesproken worden, maar in de stilte heerst de suggestie van heel wat meer. Wild Tigers I Have Known is de eerste langspeelfilm van Cam Archer, een man met al enige homo-erotisch getinte kortfilms op het palmares. De film volgt het gekende verhaal van de eerste seksuele ontluiking die gepaard gaat met verwarring en conflict, maar Archer maakt er bovenal een lyrische film van. Daar zit executive producer Gus Van Sant, wiens Paranoid Park ook op het filmfestival draait, vast voor iets tussen.