Filme Demência

Filme Demencia is vrij geïnspireerd op de Faustlegende. De Faust van deze film is een dertiger. De sigarettenfabriek die hij had geërfd is zopas failliet gegaan en zijn huwelijk is gestrand. Hij stapt dus maar op, neemt zijn revolver en trekt erop uit. Wij volgen dan wat hem overkomt, wat hij denkt dat hem overkomt en wat hij graag zou willen dat hem overkomt. Maar er wordt nergens verduidelijkt welke sequentie juist wat illustreert: de realiteit, de nachtmerries en de zoete dromen zijn alle even absurd. De kijker kan zich tot op zekere hoogte wel met hem identificeren. Hij is weliswaar gek, maar toch wel aardig. Hij schiet weliswaar mensen dood, maar alleen slechterikken. En dat hij uiteindelijk op Mefisto stuit vinden we jammer. Filme Demencia is vaak geestig en er lopen nogal wat schaars geklede dames in rond. Het plezierigste is wellicht de scène van het 'symbolisch symposium' met twee geschifte leden die E.V. Stroheim en C.T. Dreyer heten. Faust krijgt gestadig visioenen van een mooi en jong meisje, meestal in het wit gekleed, dat klaarblijkelijk met haar engelachtige glimlach iets met onschuld te maken moet hebben. Maar het meisje is even sexy als onschuldig, en de onschuld zou even goed wel eens een duiveltje kunnen zijn. Deze oneerbiedige film is de eerste die Reichenbach, van wie het Filmgebeuren vorig jaar Lilian M. (1975) programmeerde, samen produceerde met het Braziliaanse Ministerie van Cultuur. "Sarcastisch, gewelddadig, kleurrijk, hard: Reichenbachs films doen soms denken aan Fassbinder", schreef Libération. Op het festival van Rotterdam oogstte hij alvast veel succes. (vrij naar Variety, 5.3.1986)

Carlos Reichenbach (1945) begon in 1968 met film en maakte sindsdien 9 speelfilms, w.o. Dorst naar Liefde (1978), Het Eiland der verborgen Geneugten (1979), Liefde, het verboden Woord (1981) en Het verboden Paradijs (1981).